Artikel Boxmeers Weekblad woensdag 10 mei.
OPLOO - "In de oorlog dacht je er niet bij na, maar als je nu terug kijkt dan besef je dat het toch wel een bijzondere tijd was", zegt Thea Sonnemans tegen Annie Vloet en Henk van Schijndel. "Ik was soms bang. Toen we tijdens de Duitse beschietingen in de kelder van de fabriek zaten, stak ik bij elke knal mijn vingers in de oren", gebaart Annie.
V.l.n.r. Annie Vloet-Teunissen, Thea Sonnemans-Vloet en Henk van Schijndel met op de achtergrond het voormalige ketelhuis van De Eendracht.
De herbeleving van de oorlogsjaren in de oude buurtschap Sambeeksche Hoek zal in september ongetwijfeld veel losmaken bij de oudste generatie, waarvan de drie oud-buurtgenoten deel uitmaken. Want dan wordt de heftige periode 1940-1945 via het openluchtspel 'In de schaduw van de rômfabriek' op de locatie van de boterfabriek aan Den Hoek neergezet. "Het is spectaculair wat hier tijdens de oorlog is gebeurd. Ik vind het geweldig dat dit tot leven wordt gebracht", stelt Henk van Schijndel.
Thea Sonnemans-Vloet (88), Annie Vloet-Teunissen (85) en Henk van Schijndel (83), drie kwieke senioren met een heldere geest, halen in de 'koffiekamer' van de fabriek herinneringen op. Het bijzondere van de drie 'Hoekers' is dat ze in de oorlog als jong kind letterlijk onder rook van de fabriek woonden, en zichzelf als personage in het toneelstuk terug zullen zien.
In smakelijke details vertellen ze over de spannende oorlogsjaren, de Duitse inval, de verstopte radio's, de onderduikers die ze in huis hadden en over de euforie tijdens de bevrijding. Ze beschrijven de inrichting van de knusse buurtwinkel en aanpalend café van Jan Hendriks en zijn gedienstige dochters, de hooghartige familie van fabrieksdirecteur Miedema en de geheime bijeenkomsten van het verzet in de 'goei kamer' bij Jan en Koosje Teunissen. "We zagen vreemde mensen in ons huis, maar we mochten niks zeggen", vertelt Annie, de oudste dochter van Jan en Koosje. Henk: "Zo was het. Wat je niet weet, kun je ook niet verraden!"
Een wandeling in en rond de fabriek maakt al helemaal oude sentimenten los. Want de fabriek was de trots van de buurt. "Als ze aan mij vroegen waar ik woonde, zei ik altijd bij de fabriek", zegt Thea.